We maken het onszelf vaak lastig, omdat we niet willen kijken naar al het gedoe wat zich in onszelf afspeelt. We zoeken afleiding, duwen het weg of geven anderen de schuld, zodat we maar niet met onze innerlijke wereld aan de slag hoeven. Dit is heel begrijpelijk, want al dit 'gedoe' komt voort uit een gevoel van onveiligheid in de wereld dat we ooit hebben gevoeld; alle patronen, overtuigingen en verhalen die we onszelf vertellen zijn een manier om de wereld te interpreteren en onze plek erin oké te laten voelen.

Zo kun je jezelf vertellen dat je toch altijd buitengesloten wordt, zodat je niet gekwetst hoeft te zijn als het weer een keer gebeurt; je kunt geloven dat je een niksnut bent, zodat wanneer je faalt, je niet teleurgesteld hoeft te zijn; en je kunt een pessimistisch wereldbeeld hebben, zodat je niet geraakt wordt door de pijnlijke en oneerlijke dingen die je soms om je heen ziet. Samenvattend komt het erop neer dat je achteraf kunt zeggen: 'Ha, dat wist ik heus al wel!'

Weet je wat nu het grappige is? Deze strategie werkt niet. We raken nog steeds gekwetst als we buitengesloten worden, teleurgesteld als we falen en geraakt door de oneerlijke dingen om ons heen, we hebben er alleen heel snel een verhaaltje overheen om ons af te leiden van wat we van binnen voelen. Je dempt als het ware de put, maar voert het water niet af.

​

Ons innerlijke 'gedoe' gaat alsmaar harder schreeuwen om aandacht; via gepieker, via oordelen en zelfs via ons lichaam. Hoe meer we ervan wegkijken, hoe meer ons onderbewustzijn de boel eens goed door elkaar gaat schudden. Vaak uit zich dit in andere (onverklaarbare) klachten, omdat onze geest en lichaam ook wel weten dat je anders niet luistert. Zo leiden ze je als het ware om de tuin om toch even stil te staan. Je slaapt slecht, voelt je down of je lichaam zit je de hele tijd in de weg met (pijn)signalen die je niet kunt plaatsen.

Gelukkig is er een alternatief. Het is niet complex, het is niet hoogstaand en het is zelfs niet vernieuwend, namelijk: simpelweg observeren. Gewoon zitten op een kussentje of in een coachstoel en (samen) kijken naar wat er nu eigenlijk allemaal in jezelf gebeurt; wat voor gedachten, fysieke sensaties en oordelen er voorbij komen. Zo vind je binnen de kortste keren innerlijke patronen en overtuigingen en doordat je ze ziet, heb je de ruimte om nieuwe keuzes te maken. Ik zeg simpel, maar het kan soms ontzettend oncomfortabel voelen en vaak hebben we hier helemáál geen zin in.

​

Om die reden begeleid ik mensen om hier met heel veel compassie, aandacht en humor naar te kijken en vooral uit hun oordelen te blijven. Deze compassievolle aanpak jegens jezelf is de enige manier om je veilig genoeg te voelen om je innerlijke 'monsters' écht recht aan te kijken. Vaak kom je er dan achter dat dat innerlijke monster eigenlijk maar een klein blaffend hondje blijkt te zijn, die gewoon even gezien wilde worden.